Mijn eerste zoon Kevin is geboren met een lipspleet,als hij 4 is raak ik weer in verwachting maar met 3 maanden krijg ik een miskraam.
2 jaar later ben ik weer in verwachting,netjes de 3 maanden afgewacht met vertellen,want het kan natuurlijk misgaan.
Bij 3 maanden krijg ik ook een uitgebreide echo om te kijken of er weer geen sprake is van een lipspleet.
daar was niks bijzonders op te zien.
Bij 4 maanden moet ik op controle bij de huisarts,maar daar is het paniek,ze kunnen de hartslag niet vinden van de baby.
na heen en weer gebel met het ziekenhuis ,moet ik met spoed naar het ziekenhuis voor een echo........je snapt hoe ik me toen voelde.
In het ziekenhuis aangekomen ,word er gelijk een echo gemaakt.......en ja hoor ,je ziet het hartje kloppen....maar de vraag waarom kunnen ze het niet horen.
Afspraak word gemaakt in Rotterdam,daar aangekomen aan de apparatuur gelegd ,maar geen hartslag kunnen vinden ....
Op de echo zien ze wel dat het hartje klopt.
uiteindelijk komen ze er achter dat de hartslag hetzelfde is als die van mij.....
dus elke week een echo ,de ene week in Goes ,de andere week in Rotterdam.
Zo gaan de weken voorbij ,en bij 6,5 maanden komen ze er achter dat hij een rhabdomyoom in zijn hartje heeft.
De kans is 50/50 of hij de ziekte TSC zal krijgen.
Het was al een spannende zwangerschap ,maar nu helemaal.
Zelf had ik het gevoel hij word niet levend geboren.....wel moet ik nog wekelijks voor een echo.
Maar bij 8 maanden ,word ik 's-nachts wakker met buikpijn,in eerste instantie denk ik buikgriep.
Maar het word steeds erger en het gaat lijken op weeën maar niet zoals bij mijn eerste zwangerschap.
Ik ga douchen ,en daar word ik zo ziek ,dat ik moet spugen en heel veel pijn heb.
Het ziekenhuis word gebeld.....de 1e vraag ..voel je het kind nog........NEE.
Gelijk naar het ziekenhuis,me steeds beroerder voelen....
Daar aan de apparatuur gelegd,het gaat steeds slechter met de hartslag.....
Helikopter word besteld,onmiddellijk naar Rotterdam.
Maar de hartslag valt weg ,en het besluit word genomen voor een spoedkeizersnee.
In Goes word ik naar de operatiekamer gebracht ,maar het wachten is op de narcotiseur....
Uiteindelijk word Geoffrey geboren ,helemaal blauw....hij staat voor de poort ,maar ze kunnen hem terughalen.
de placenta was losgekomen ....moeder en zoon hebben het gered....
Geoffrey gaat naar de couveuse,waar hij verder word onderzocht.
Dan beginnen de onderzoeken of hij TSC heeft of niet ,hij word naar Rotterdam gebracht voor een hartecho en andere onderzoeken.
Hij komt wel weer dezelfde dag terug naar Goes.
De 1e 9 maanden gaat het voorspoedig met Geoffrey ,hij eet, drinkt, slaapt,en groeit goed.
Maar dan gebeurt waar elke ouder van TSC voor vreest ,hij krijgt een epilepsieaanval.
Ik vond hem in zijn bedje het enige wat hij nog deed was ademen.
Zijn ogen stonden naar boven gedraaid,heb hem verschoond ,en geprobeerd hem bij te krijgen.
maar nee,toen ik beneden kwam heb ik gelijk de huisarts gebeld.
Die was er binnen 5 minuten.
Een aanval,wachten tot hij bij komt ,maar dit gebeurde niet ,en na enige tijd begon hij met zijn linkerkant te trekken .
weer gebeld ,en toen ging het vlug.....naar het ziekenhuis.
Daar was een zuid-Afrikaanse kinderarts ,en die vertelde gelijk dat de tubers aan de rechterhersenhelft zouden zitten .
Ze hebben hem uit de aanval gehaald ,en de volgende dag de nodige onderzoeken.
de diagnose was gesteld .....Geoffrey heeft TSC......
